Rozdział ósmy

Rano wstałam dość wcześnie. Miałam nadzieję, że to co wczoraj widziałam było tylko i wyłącznie w mojej wyobraźni. Niestety myliłam się. Gdy weszłam do salonu zastałam ten sam widok. Na podłodze leżały butelki po alkoholu i sterta pustych puszek. Moją pierwszą myślą było to, aby wejść do sypialni Wojtka i obudzić go wiadrem zimnej wody. Byłam na niego wściekła, że zachował się aż tak nieodpowiedzialnie. Nie mogłam tylko zrozumieć dlaczego on tak zrobił, czemu tak się zachował? Postanowiłam udać sie do pomieszczenia, w którym  spał Szczęsny.

-Czas wstawać!!-krzyknęłam, o dziwo on nic nie odpowiedział tylko obojętnym wzrokiem na mnie spojrzał i wyszedł do toalety. Ja nie poddałam się obiecałam sobie, że dowiem się co było powodem jego zachowania. Obawiałam się najgorszego…

Po około dziesięciu minutach Wojtek wyszedł z łazienki i spojrzał na mnie siedzącą na skraju jego łóżka.

-A ty co tu jeszcze robisz?

-To chyba raczej ja powinnam zapytać ciebie czemu wczoraj zastałam mieszkanie a przede wszystkim ciebie w takim stanie?

-To nie twoja sprawa-powiedział oschle nie patrząc nawet w moją stronę

-Wojtek co się stało?

-To nie ważne

-To jest ważne, martwię się o ciebie

-Ty, o mnie? Chyba sobie żartujesz? Jak na razie to ja cię niańczę i nie wciskaj mi kitu, że się o mnie martwisz, a teraz lepiej wyjdź i daj mi spokój chcę pobyć sam

Zabolało mnie to, cholernie mnie zabolało. Nie miałam pojęcia, że jestem dla niego  aż tak wielkim ciężarem. Nie chciałam o tym myśleć, ze łzami w oczach wyszłam z jego pokoju i postanowiłam zajać się sprzątaniem tego burdelu. Tak jasne, wiem, że to głupie sprzątam tony śmieci po facecie, który właśnie mnie cholernie zranił, ale tylko w ten sposób mogłam o tym wszystkim zapomnieć i to w tym momencie było najważniejsze.

Po moim policzku nadal spływały łzy, gdy nagle do pokoju ktoś wszedł. Mogła to być tylko i wyłącznie jedna osoba-Wojciech.

-Możemy pogadać?

-Nie mamy o czym, chyba, że o tym iż jestem twoim ciężarem?- otarłam płynące łzy

-Majka posłuchaj to nie tak, ja po prostu, byłem zdenerwowany i…przepraszam cie najszczerzej jak mogę

-Oszczędź sobie

-Maja to nie tak wysłuchaj mnie

-A wiec słucham

 Na cały świat-Ja, ja chyba nie jestem jeszcze na to gotowy-zawahał się

-Na co do cholery?!

-Dobrze siadaj-zasiedliśmy na kanapie, natomiast Wojtek zaczął swój wyczerpujący monolog

-Posłuchaj pamiętasz jak wyjechałaś? No więc ja wtedy poszedłem oświadczyć się Sandrze. Ona nie przyjęła ich i nadmiar złego oznajmiła mi, że naszego dziecka już nie ma. Załamałem się, pojechałem do pobliskiego marketu i kupiłem kilkanaście butelek i puszek alkoholu, upiłem się a ty zastałaś mnie wczoraj w takim stanie. Ja wiem, że nie powinienem  cie tak potraktować, ale proszę spróbuj choć trochę mnie zrozumieć, choć wiem, że to trudne, ale ja naprawdę cie ogromnie przepraszam  i mam nadzieję, że mi wybaczysz-zakończył wyczerpującą mowę

Nadal nie mogłam się otrząsnąć, moje uczucia związane z porannym zachowaniem Wojtka zeszły na drugi plan. Nadal nie mogłam uwierzyć w to co usłyszałam. Jak ona mogła to zrobić? Jedyne co w tej sytuacji mogłam zrobić to przytulić Chłopaka i powiedzieć jak bardzo jest mi przykro, tak też uczyniłam.   

-Dziękuję ci-szepnął

-Dziękuję ci za to, ze jesteś i mam nadzieję, że zawsze będziesz-dokończył

Ja tylko uśmiechnęłam się i nadal siedziałam wtulona w Szczęsnego po chwili zakomunikowałam

-Posłuchaj, ty nie możesz tak tego zostawić, musisz ta sprawę wyjaśnić do końca.

-Co sugerujesz?

-Jedź do niej jutro i spokojnie porozmawiaj, wyjaśnijcie sobie wszystko może miała jakiś powód…

-Maja powód żeby usunąć dziecko? Żeby je zabić?

-Nie nie o to chodzi, bo widzisz może ona ma jakiś problem i trzeba jej pomóc.

-Ja nie wiem czy dam radę, ale postaram się

                                ***********************************************************

Z perspektywy Wojciecha

Następny dzień

Wczorajsza rozmowa z Majką dała mi Dużo do myślenia. Postanowiłem, że jednak odwiedzę Sandrę i spróbuje z nią normalni porozmawiać. Wstałem dość wcześnie, zjadłem śniadanie i wyszedłem do dziewczyny. Gdy byłem pod jej domem i właśnie miałem wychodzić z samochodu zobaczyłem, że gdzieś wychodzi. Może to głupie, ale postanowiłem sprawdzić gdzie się wybiera. Chciałem mieć pewność, że mnie nie zdradzała i choć może tylko osie łudziłem to miałam nadzieję, że może nie usunęła naszego maleństwa.

Po krótkim czasie dotarłem za nią do pobliskiej przychodni, wszedłem za nią do budynku i ukradkiem udałem się przed gabinet, do którego wchodziła kilka chwil wcześniej Sandra.

Na drzwiach widniała tabliczka z napisem „Johan Bread-Ginekolog” byłem zdziwiony co Sandra może robić u ginekologa skoro niedawno wsunęła dziecko. Po kilkuminutowym czekaniu dziewczyna wyszła z gabinetu. Chciałem do nie podejść, ale coś mnie zatrzymało. Przeczucie.

Postanowiłem wejść do gabinetu lekarza i po prostu zapytać o Sandrę i „nasze dziecko”.

-Dzień dobry

-Witam miło mi, w czym mogę pomóc?

-Otóż jestem przyjacielem Sandry Dziwiszek, można by żec kimś bardzo bliskim i chciałbym się cos dowiedzieć

-Ach tak, pan jest pewnie jej narzeczonym-powiedział meżczyzna

-Tak dokładnie-skłamałem, co miałem zrobić chciałem dowiedzieć się jak najwięcej a wiedziałem, ze całkowicie obcej osobie nic nie powiem.

-Przykro mi, ale nie mogę udzielić panu żadnych informacji

-Ale pan nie rozumie

-To chyba pan tu czegoś nie rozumie, obejmuje mnie tajemnica lekarska i nie mogę panu udzielać żadnych informacji na temat stanu zdrowia jakiego kol wiek z pacjentów

Gdy postawny mężczyzna to mówił zauważyłem iż na biurku leży karta Sandry. Szybkim ruchem wziąłem ja do rąk

 I zanim mężczyzna to spostrzegł zacząłem ją czytać. Nie mogłem z tego nic zrozumieć bo na tej cholernej karcie nie pisało nic o żadnym usunięciu a tym bardziej już o samej ciąży.

-Proszę mi to natychmiast oddać-krzyknął mężczyzn

-Czemu to nie pisze nic o żadnej ciąży, a tym bardziej o jej usunięciu-wykrzyczałem

-Może pan to zostawić-jeszcze bardziej uniósł  się lekarz

-Nie dopóki mi pan tego nie wyjaśni

-Może dla tego, że napa narzeczona nie była nigdy w ciąży-wykrzyczał rozwścieczony

Ja ciągle stałem jak wryty, po paru minutach odwróciłem się na pięcie i wyszedłem z gabinetu. Miałem mieszane uczucia, nie wiedziałem czy mam się cieszyć czy być wściekły. Postanowiłem udać się do mieszkania dziewczyny i wyjaśnic sobie wszystko raz na zawsze.

                                                               *******************************

Dom Dziewczyny

Zapukałem nerwowo do drzwi, po chwili otworzyła mi Sandra.

-Dlaczego mnie okłamałaś?

-Nie rozumiem o co ci chodzi?

-O co? O dziecko, co ciążę, o wszystko

-Wojtek ty nic nie rozumiesz

-Tak? Więc wytłumacz mi to

-Będziemy tak stać w drzwiach?

-Tak-powiedziałem surowo

-Dobrze, posłuchaj, ja wtedy wiedziałam, ze ty chce ze mną zerwać a ja nie byłam na to gotowa skłamałam, tak skłamałam, ale zrozum   co miałam zrobić?

-To czemu skłamałaś mówiąc, ze je usunęłaś

-Po tym jak mnie tak zbeształeś bałam się, bałam się przyznać. Potem pojawił się Max, stał mi się bliższy i kiedy przyszedłeś do mnie się oświadczyć ja nie miałam odwagi się przyznać, po prostu się bałam.

-Jak mogłaś!!

-A swoją droga ty z kąt  wiesz?

-Nie twoja sprawa, jesteś zwykłą szmatą, tyle mam ci do powiedzenia

-Ja nie chciałam cię zranić, ale zrozum ja kocham Maxa  a on kocha mnie

-Wiesz co zniknij na zawsze z mojego, nie chcę cie znać

-Ja naprawdę chciałam dobrze

-Akurat-powiedziałem tylko tyle i odszedłem, byłem wsciekły, wróciłem do domu, gdzie ciekała na mnie Maja.

-I co?

-Nic Sandra nie była w ciąży-powiedziałem obojętnie

-Naprawdę?-widać nie mogła w to uwierzyć

-Tak, zadowolona?

-Przepraszam, nie chciałam aby to tak zabrzmiało

-Nie to ja przepraszam, ja po prostu nie mogę uwierzyć w to co się stało, ja nie wiem czy mam się Cieszyc, czy może być wścieły?

-Posłuchaj powinieneś się Cieszyc z tego, że Sandra go jednak nie usunęła i, ze wiesz na czym stoisz a na rodzinę przyjdzie czas, ona nie była ciebie warta-powiedziała na bezdechu.

 -Może masz rację, ale chyba już przyzwyczaiłem się do myśli, że będę ojcem

-Nic straconego w przyszłości będziesz jeszcze lepszym-powiedziała i wyszła do sypialni.

Długo zastanawiałem się nad jej słowami i doszedłem do wniosku iż dobrze się stało jak się stało. Teraz czeka mnie kilka ważnych meczów a przede wszystkim święta. W tym roku to mama przyjeżdża do mnie do Londynu. Ona jeszcze nie wie, ze rozstałem się z Sandrą i niech na razie lepiej tak zostanie. Dwie się w swoim czasie.

                                                 ****************************************

Kochani i oto mamy następny. Jedna sprawa się wyjaśniła a teraz czas na szalone święta, choć wiem, że to dość dziwny czas na święta to mam nadzieję, ze kolejny wam się spodoba nastepny tym razem jak zwykle w sobote jutro mecz i zastanawiam się czy w następny dodać kilka zdjeć zz moich przygotowań do meczu jeśli chcecie to piszcie a takie dodam jestem mega happy gdyż właśnie dobiedziałam się,ze w wakacje odwiedzę PGE arena niestety nie na mecz ale zawsze to cos

Czytasz=Komentujesz              

                   Pozdrawiam J